vrijdag 27 december 2013

Afscheid

Toen ik in mei begon met dit blog zag ik het helemaal niet meer zitten.
Ok, David keek dan wel geen porno meer, hij ging niet vreemd, maar er waren zoveel leugens, zoveel onwaarheden en het vertrouwen was volledig weg.
Na het weekend met Jonathan is David zo enorm veranderd. Dat hebben jullie mee kunnen lezen.
David staat open voor mijn vragen, mijn angsten, mijn twijfels. Ik accepteer zijn moeiten, zijn angsten en zijn onzekerheden. Daardoor is er zoveel begrip voor en gebondenheid aan elkaar.
Van de week hadden we voor het eerst weer een beetje ruzie (daar hou ik niet zo van, want daar wordt ik weer heel onzeker door) De kerst en familie stress sloeg toe en ik reageerde kattig op zijn botte opmerking.
Eigenlijk ging het natuurlijk nergens over, maar toch voelde het vervelend.
Nadat we het een poosje later hadden uitgepraat benoemde David dat ik bang was dat hij weg zou gaan (lees: naar een andere vrouw zou gaan/porno kijken) omdat ik kattig was. Ja, dat was het inderdaad.
En weer moest David me zeggen dat hij voor mij had gekozen. En ik wist dat ook wel. Net als dat ik weet dat een woordenwisseling (want dat was het eigenlijk) er gewoon bij hoort.
Natuurlijk weet ik dat wel. Maar de gevoelens nemen dan even de overhand. En wat fijn dat we dat naar elkaar kunnen benoemen en dat we dat van elkaar kunnen accepteren. En dat we het weer kunnen 'opruimen'.

Ik ga 2013 afsluiten met de overtuiging dat ik inderdaad een nieuw huwelijk heb gekregen. Het is geen perfect huwelijk, maar wel een heel goed huwelijk.
Er zal voorlopig echt nog wel een spoortje twijfel blijven. Dat is logisch gezien het verleden, maar dat is niet onoverkomelijk. Er is heel veel teruggekomen om van te genieten.
21 juni zijn we 25 jaar getrouwd. Een lieve vriendin komt 'nieuwe trouwfoto's' maken en voor ons gaat er een nieuwe tijd in.

Omdat ik gemerkt heb dat ik niet zo goed ben in bloggen; ik vergeet altijd dat ik dat enigszins geregeld moet doen, en omdat ik over dit onderwerp eigenlijk ook niet veel nieuws heb te melden heb ik besloten te stoppen met dit blog.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie tijd en voor jullie lieve reacties.

Voor degenen die zelf worstelen met dit probleem wil ik jullie nog graag wijzen op de site van Kostbaar Vaatwerk: www.kostbaarvaatweerk.nl
en van 'Setting Captives Free' : http://www.settingcaptivesfree.com/courses/vrijheid-samen/

Ik wens alle vrouwen toe dat ze mogen weten dat ze de moeite waard zijn, dat ze trots mogen zijn op wie ze zijn en hoe ze eruit zien. Dat iedere vrouw haar eigen talenten heeft, en niet iedere vrouw dezelfde. Ik wens iedere vrouw toe dat ze mag groeien in haar mogelijkheden en haar talenten mag gebruiken om zich verder te ontwikkelen.
Ik wens iedere vrouw toe dat ze trots op zichzelf zal zijn en dat ze haar eigen grenzen mag waarborgen.

Heel veel geluk iedereen!

Liefs
Achinoam

zondag 27 oktober 2013

Datumgrens

Vorige week zondag was het precies een jaar geleden dat ik ontdekte dat David zich weer met andere vrouwen had bezig gehouden.
Die week ervoor had ik al aan hem gevraagd wat we met die dag zouden gaan doen. David vroeg wat ik wilde, maar ik wist het niet.
Nog steeds weet ik niet wat ik met die datum moet. Moet de vlag half stok omdat mijn leven toen zo ongeveer instortte, of hoog in de mast omdat dat het begin was van een nieuwe tijd?
Eigenlijk hebben we er niet meer over gesproken en de dag (een zondag) kwam eraan.
´s Morgens hadden we een doopdienst in een andere plaats. Leuk om een stel vrienden weer te zien en gezellig bij te kletsen.
´s Avonds kregen we vrienden op bezoek en de middag heb ik gebruikt om een cake te bakken en wat te rusten (want dat heb ik toch nog geregeld nodig).
En eigenlijk was die dag toen ineens om......
En eigenlijk heb ik er niets mee gevoeld. Was het gewoon een dag, zonder vlag.

Toen we afgelopen vrijdag bij de therapeut van David waren kwam dat nog ter sprake. 29 mei zou veel meer een dag zijn om te vieren omdat dat de dag was dat David toen ook emotioneel kon breken met zijn verslaving, maar eigenlijk heb ik ook niets met die datum.

Mijn trouwring heb ik nog steeds niet om en ik heb gevraagd of David mijn ring ´nieuw´ wil maken, wil laten bewerken door een goudsmid en mij deze ring op 21 juni 2014, als we 25 jaar getrouwd zijn, opnieuw om mijn vinger wil schuiven omdat we dan voor een nieuw huwelijk gaan.
Ook zou ik dan graag een ´nieuwe trouwfoto´ willen laten maken.

Heel voorzichtig begin ik steeds meer hoop te krijgen op de toekomst, hoewel ik ook nog steeds bang ben dat ik weer geconfronteerd ga worden met die stomme p*rn*grafie. (even de filters omzeilen :))

Blijf bij de dag Achinoam, blijf bij de dag!

maandag 7 oktober 2013

Weerstaan

Afgelopen vrijdag waren David en ik op een feestje op een (rondvaart)boot. (Tja, ons soort mensen kom je niet tegen op een jacht,... :) )
Aangezien het een personeelsfeest was van het bedrijf waar David soms voor werkt bleef ik een beetje bij hem in de buurt. Ik heb dan even tijd nodig om mijn plekje te vinden en uit te vinden wie wie ook alweer is.
Er zat een vrouw schuin tegenover mij en ik kreeg de kriebels van haar.
Te geblondeerd krullend haar, haar kleding was, in verhouding tot wat de rest aan had, overdone, 12 cm hakken en een net-geen-anorexia-lijf.
David keek een paar keer haar richting uit. Tenminste, ik kon dat niet met zekerheid zeggen, maar het kon zomaar zijn dat hij naar haar keek. Hij keek vast naar haar. Zijn blik werd natuurlijk naar haar toe getrokken...
Op een gegeven moment stelde David voor dat we aan dek gingen kijken. Ik kon het niet laten om enigszins sceptisch te reageren met: 'Als dat je helpt om even niet naar haar te kijken..."
David reageerde verbaasd, hij keek niet naar haar, hij keek uit het raam om de omgeving te bekijken.
We gingen naar boven, keken uit over de Loosdrechtse Plassen, luisterden naar wat de kapitein aan wetenswaardigheden vertelde en genoten van het eten dat werd geserveerd. De bewuste vrouw verdween voor mij naar de achtergrond, zowel letterlijk, want ze was steeds niet dààr waar ik was maar ook uit mijn gedachten.
Een aantal uren later, zo tegen het eind van het feest, kwam David naar me toe en vertelde dat er een vrouw op de boot was waar hij de rillingen van kreeg.
Hij wees haar aan en het bleek dezelfde vrouw te zijn waar ik eerder die dag al de kriebels van kreeg.
Volgens David deed ze overdreven lacherig en flirtte ze met de mannen. Hij was, zo gauw hij met goed fatsoen kon, bij haar groepje weggelopen.
Ik vroeg David of hij vorig jaar ook rillingen van haar zou krijgen of dat hij toen vereerd was door haar aandacht en juist bij haar zou blijven en terug zou flirten.
Hij moest daar even over nadenken. Toen zei hij dat hij ongetwijfeld vorig jaar vereerd zou zijn door haar aandacht, maar dat hij niet wist of hij op haar flirtpogingen in zou gaan.
Nogmaals zei hij dat hij zich zo ongemakkelijk voelde bij haar in de buurt.
Ik was daar zo blij om! En eigenlijk moest ik er ook wel om lachen en kon het niet laten om David te plagen hiermee.
David is echt op de goede weg. Fijn om te weten dat hij nu het onderscheid kan zien in wat goede en slechte aandacht is.
Dit helpt mij zeker om meer vertrouwen in de toekomst te krijgen.

vrijdag 20 september 2013

Wantrouwen

Een van de dingen die ik heb opgelopen de afgelopen tijd is een enorm wantrouwen naar mannen.
Naar alle mannen!
Bij iedere man die ik spreek, of op wat voor manier dan ook in contact kom, denk ik:
"Jij doet het ook! Jij kijkt ook porno, jij hebt ook onreine gedachten."
Mijn collega's, buren, zwagers... zelfs mijn schoonvader...

Aan het begin van de zomer sprak ik een vriend van David en mij. Hij weet niet wat er bij ons speelt, maar had wel door dat het niet lekker liep. Hij vroeg wat er toch aan de hand was.
Ik vond het moeilijk. Hij is een goede vriend, maar ik wilde ook David niet 'te kijk zetten'.
Ik maakte er iets van dat David teveel interesse in andere vrouwen had en dat ik daar boos over was.
Onze vriend ging mij toen uitleggen dat dat gewoon bij mannen hoort. Iedere man doet dat. Hij was vorig jaar 5 maanden op uitzending geweest, en ja, in zo'n mannen gemeenschap daar liggen van die boekjes en tijdschriften. En ja, je mist je vrouw en dus 'help je jezelf een handje'.
Ook als zijn vrouw ongesteld is en hij heeft zin...
Ik zei tegen hem dat dat (een gebrek aan) zelfbeheersing is. Maar volgens hem was dat heel normaal.
Maar op mijn vraag of hij het zijn vrouw (mijn vriendin !!) ook gewoon vertelde en of hij het er ook met zijn zoons over had, gaf hij ontkennend antwoord.
Ik denk dat hij het ook een beetje rare opmerking van mij vond.
Toch confronteerde ik hem met het feit dat alles wat zich in het geheim afspeelt niet goed kan zijn.
Hij heeft niet meer geprobeerd mij ervan te overtuigen dat porno kijken en masturbatie normaal is.

Gisteren ging ik naar mijn moeder. Op weg naar huis leidt de uitgaande weg langs de rosse buurt. Door rechtsaf te slaan rijd je langs de prostituees en kom je aan de andere kant van het centrum. Terwijl ik voor het verkeerslicht stond te wachten om rechtdoor te gaan keek ik naar de bestuurders van de auto's die mij rechts voorbij kwamen. En ik was boos op ze. Zo boos!
En ik had zo te doen met hun vrouwen. En tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat er ook vrouwen langskwamen, en dat je via die weg ook gewoon bij het centrum en een paar andere wijken van de stad komt. En ik kon het niet loskoppelen.

Uiteraard weet ik niet of ALLE mannen 'zo zijn'.
Misschien niet. Ik kan niet eens schrijven: waarschijnlijk niet.
Maar het zal vast nog een hele poos duren voordat ik mannen (waaronder David) weer kan vertrouwen...

zaterdag 31 augustus 2013

Vakantie

Sinds een week zijn David en ik terug van vakantie.
Dit jaar ging alleen onze jongste dochter maar mee, dus om het voor haar ook een beetje aantrekkelijk te maken mocht haar neef, waar ze enorm goed mee op kan schieten, ook mee.
Die twee... Je zou willen dat je huwelijk zo is.
Ze snappen elkaar zonder woorden, begrijpen elkaar door elkaar aan te kijken, hebben over het algemeen dezelfde interesses. (Alhoewel neef (14) het wel een beetje stom vindt dat dochter (15) zoveel tijd in de badkamer nodig heeft.) Beiden hebben nog niet echt oog voor het andere geslacht en hun ideale vakantie bestaat uit in bomen klimmen, op rotsen klauteren, door een rivier struinen en wat geocaches zoeken, liefst in de wildernis. Nou, dat hebben ze gekregen.

We zaten met vriend Jonathan en zijn dochter en dochters vriendin in het huis van Jonathan. Jonathan vond het leuk om mij veel van de omgeving te laten zien. Ik was er al een jaar of 7 niet geweest. David in mei nog.
Hoewel ik het liefst een vakantie had zoals mijn 'retraiteweekje', bestaand uit lezen en slapen heb ik toch een fijne vakantie gehad. Het was ontspannen tussen David en mij. David genoot en was in zijn element, ondernam dingen met de kids zodat ik toch een paar uurtjes met een boek in de zon kon liggen.
De laatste dag zijn de kids met dochter en dochters vriendin een tocht door de rivier gaan maken. Dit gaf David en mij de gelegenheid om 'echt Tsjechies' te winkelen in goedkope kledingwinkeltjes te neuzen en bij glaszaken te snuffelen.
David houdt, zoals veel mannen, niet echt van winkelen, maar  verzekerde mij dat hij het gezellig vond met mij. Dat was wederzijds.
Het was fijn, op vakantie te zijn. Weg van internet, telefoon... echt rust.

Nu thuis gaat alles eigenlijk weer snel zoals normaal.
Mijn lieve vriendinnen die mij zo enorm gesteund hebben heb ik een mail gestuurd met hoe het nu gaat. Wat een enorme lieve reacties krijg ik terug!!!
Wat heerlijk om zo'n netwerk om je heen te hebben.

Half juli heb ik mijn vergeving naar David kunnen uitspreken. Vanaf dat moment merk ik ook dat ik minder vragen stel over details met andere vrouwen, internet enzo. Daarin merk ik zeker herstel. Ik hoef niet steeds meer te vragen, ik zoek minder op internet. Het geheel staat niet meer prominent op 1 in mijn leven. Nog steeds heeft het een enorme impact en komt het dagelijks in allerlei vormen in mij op. Een opmerking van David,  een aansteker met een blote vrouw die ergens ligt,  een gedachte of herinnering van mij, een film. Maar er is in mijn hoofd en hart ook weer ruimte voor andere dingen en er zijn nu zeker al uren achtereen dat ik er niet aan denk of mee wordt geconfronteerd. Ik wacht nu op de eerste dag dat ik er helemaal niet aan heb gedacht . Ik weet van de lotgenoten groep dat dat een keer gaat komen.

Over 10 maanden zijn we 25 jaar getrouwd... 
Heb nog geen idee of en hoe we het gaan vieren....

Maar komt tijd, komt raad, toch?

donderdag 25 juli 2013

retraite

Vorige week was dan mijn 4 dagen retraite.
Zo'n mazzel. Een vriendin van mij verhuurt een chalet. Meestal voor langere tijd, maar nu stond hij net leeg. Veel luxer dan een caravan dus.
In ruil voor het aanmaken van een bedrijvenpagina mocht ik vier dagen gratis in haar chalet!

Maandag middag, auto ingepakt en 3 km verder gereden naar de camping. Als eten had ik alleen kant en klare maaltijden voor de magnetron en een vrouwelijke hoeveelheid chocolade. Voor mijn eigen geruststelling ook nog maar een kilo druiven en een fles rosé. (je moet immers ook fruit eten en goed drinken, toch :))

Echt waar, ik heb 3½ dag NIETS gedaan. Nou ja, niets... 500 bladzijden gelezen en heel veel geslapen. En doordat het geweldig weer was en ik 10 kg ben afgevallen door al deze ellende en dus weer in een bikini durf is mijn buik ook nog bruin geworden.

Dinsdags werd ik rond 8 uur wakker, dommelde weer weg, werd wakker, viel in slaap.... toen was het half 2 (!!!) Bed ingeruild voor ligbed en boek, om kwart voor 4 bedacht ik dat het tijd werd voor een middagslaapje. Geslapen tot kwart voor 6.... En 's avonds gewoon weer slapen van half 1 tot half 11. EN HET MOCHT ALLEMAAL!!!

Was het in eerste instantie de bedoeling dat ik ging rouwen, huilen en bedenken of ik wel verder wilde met mijn huwelijk, werd de insteek uiteindelijk toch anders.
De laatste tijd gaat het best goed. David lijkt eerlijk, in ieder geval enorm betrokken. Dat was in het verleden wel anders. Dan wist hij amper wat er om ging in ons gezin. Nu is hij echt belangstellend en neemt zijn verantwoordelijkheden.
Daardoor voel ik me ook meer geliefd en groeien we voorzichtig naar elkaar toe.
Dus was mijn retraite echt een tot rust komen. Nadat ik afgelopen donderdag weer thuisgekomen ben heb ik al van verschillende mensen gehoord dat ik er beter uitzie. Stralender, ontspannender. En ik merk dat David en ik weer samen kunnen plagen en lachen. Wat is dat fijn.

Ik heb onder andere het boek: 'Seks zoals God het bedoeld heeft' van Wilkin van de Kamp gelezen. Ook als je niet in God geloofd is het een goed boek wat uitlegt wat het met je brein en je 'zijn' doet als je vrijt met iemand. Voor mij stond er eigenlijk niet veel nieuws in. Toch kwamen een aantal dingen bij mij binnen. Kon ik handen en voeten geven aan gevoelens. Kon ik dingen plaatsen.

Is alles nu dan koek en ei?
Nee. Zondag gingen we barbecuen bij vrienden in de plaats waar David zijn buitenechtelijke relatie heeft gehad. We reden langs een bos en ik kreeg het te kwaad. Ik kneep David in zijn schouder en hij begreep het. Bij aankomst vertelde hij me dat dat inderdaad het bos is waar hij vreemd is gegaan. Toen we 's avonds weer naar huis gingen heeft onze dochter teruggereden. David zat bij mij achterin en ik heb alleen maar liggen huilen. David stelde voor een andere weg terug te nemen, maar ik vond dat ik mijn angsten onder ogen moest leren zien. David was het met me eens, maar zei: 'Dat hoeft niet allemaal op 1 dag. Zullen we toch maar via een andere route teruggaan?' Dit hebben we gedaan, en dat voelde wel beter. Toch weet ik dat ik een keer weer daar langs zal moeten.

Sinds ik terug ben slapen we weer samen. Na 8 maanden. Het voelt vertrouwd. Het lijkt net of we weer verkering hebben.
Ik probeer zoveel mogelijk alleen naar het nu te kijken. Ik realiseer me dat ik over een maand, een jaar, 5 jaar, tot de ontdekking kan komen dat dit allemaal weer op leugens is gebaseerd. Met mijn therapeute ga ik leren om steviger in mijn schoenen te staan. Dat ik op dat moment ook de keus DURF te maken om weg te gaan. En als dat niet nodig is? Het kan nooit kwaad om emotioneel sterk en volwassen te worden, toch?

donderdag 27 juni 2013

Kiezen

De afgelopen weken zijn wat weggegleden.
Ik merkte dat ik na het weekend dat David naar Tsjechie is geweest, steeds depressiever werd. Wat ik in het vorige blog al schreef: het liefst zou ik de hele dag in bed liggen onder een dekbed... Dat heb ik ondertussen geregeld. Over 2 weken ga ik 4 dagen in de caravan van een vriendin, helemaal niets doen! Geen internet, een paar boeken mee, pen en papier en mijn bijbel. Meer niet.

Vorige week mijn eerste bezoek aan mijn therapeute gebracht. Maar mijn hoofd zit zo vol dat ik me er weinig van kan herinneren. Toch beter aantekeningen maken de volgende keer. Dan kan ik het nog eens terugkijken. Als huiswerk kreeg ik mee dat ik een brief aan David moest schrijven. Dat heb ik vanmorgen gedaan. Deze zal as maandag wel besproken worden tijdens mijn volgende afspraak.

Uiteindelijk ben ik met mijn depressieve gevoelens maar naar mijn huisarts geweest. In overleg met hem toch besloten om voor een paar maanden een anti-depressievum te gaan gebruiken.
Ik hoop op die manier een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Ik hoop met deze medicatie een opstapje te kunnen krijgen om actie te gaan ondernemen.
Nou, dat heb ik geweten... De bijverschijnselen zorgen ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Ik ga er maar vanuit dat het tijdelijk is.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moest maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken.

In november heb ik ervoor gekozen om (weer) voor ons huwelijk te gaan vechten. Maar toen kwamen steeds weer die leugens waardoor ik in april alweer twijfelde. Maar ook toen koos ik ervoor te blijven en me in te zetten voor het herstel. Maar ook toen kwamen er weer leugens en werd ik steeds depressiever en twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil.

Vanmorgen heb ik uiteindelijk de beslissing genomen om te blijven onder voorwaarden. Ik wil een plan maken met meetbare doelen, zodat we beiden kunnen zien of het lukt om ons huwelijk weer op te bouwen. Meetbare doelen waar zowel David als ik aan kunnen werken.
Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was.
Duidelijke afspraken, duidelijke doelen.

maandag 10 juni 2013

strohalm staat nog overeind

Afgelopen vrijdag hebben we de uitslag gekregen van de HIV/Hep test.
Wat een geluk dat die negatief was.
Het ruimt tenminste weer wat onzekerheid op. Dààr hoef ik me tenminste geen zorgen meer over te maken.

Vrijdag hebben we ook een gezamenlijk gesprek bij de therapeut van David gehad.
Er is de afgelopen tijd zo enorm veel gebeurd dat ik dit graag wilde bespreken.
De afspraak was dat ik 1 x per 4 keer meega, maar nu had er maar 1 keer tussen gezeten.
Toch was het goed dat ik mee ben gegaan.
We hebben het uitgebreid gehad over wat het mooie praten van David met mij doet. En laten we eerlijk zijn, ik heb 25 jaar lang zijn mooie verhalen geloofd. Hij wist het allemaal zo duidelijk en overtuigend te brengen. En ik trapte erin.
Nu merk ik dat als een verhaal of een verklaring aan de lange kant is, dat ik hem afkap.  Ik merk dan dat ik onrustig wordt. Dan zeg ik: David, dit is een mooi verhaal... Doe maar niet...
Misschien is het struisvogelpolitiek, ik hoef er dan niet over na te denken. Maar het maakt me tenminste wel rustig. Daar dan maar voor kiezen op dit moment.

Zaterdag naar een vriendin geweest. Zij vond dat ik maar eens wat leuks voor mezelf moest doen, dus we zijn samen de stad in geweest. Leuk! Heerlijk geluncht, geshopt en behalve over mijn huwelijk ook over hele gewone dingen gepraat, waar vriendinnen over praten. Bij haar gegeten en pas 's avonds om 10.00 was ik weer thuis. Maar een fijne dag gehad!

Zondag zei nog iemand tegen me dat ik maar eens moet kijken wat ik voor mezelf nodig heb. Ik vind dat zo lastig...
Ik zei al: een paar dagen in mijn bed, onder mijn dekbed en helemaal niets doen.... Maar toen werd ik via een site gewezen op een retraite centrum, hier niet ver vandaan. Dat lijkt me wel wat... Ga ik over nadenken. Al is het voor 3 dagen... Gewoon even helemaal niets!!
Zondagavond merkte ik dat ik weer veel aan het surfen was over seksverslaving. Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik vanmorgen bedacht dat dat copingsgedrag is. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik te dicht bij mijn gevoel kom... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen. Dit keer was het het gesprek van die middag. Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel blijven, niet blijven, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als je uit elkaar gaat, wat is dan het ergste dat je kan gebeuren, waarom durf ik niet weg? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven. Dan dus maar het gevoel van onbehagen weg gaan 'werken'.  Ik moet eraan denken dat ik dat meeneem in mijn therapie, volgende week...

Langzamerhand begin ik heel voorzichtig verandering te zien bij David. Laatst gaf hij gewoon eerlijk toe dat hij vergeten was onze dochter naar sport te sturen. Voor David is dat een overwinning, want meestal gaat hij allerlei excuses/redenen verzinnen waarom hij iets niet gedaan heeft. Maar nu gaf hij gewoon toe dat hij het vergeten was.
Dat zijn kleine lichtpuntjes.

Ik heb het stohalmpje nog vast, het is (nog) niet gebroken

vrijdag 31 mei 2013

Achtbaan

De afgelopen 5 dagen gaan als een achtbaan vol emoties voorbij.
En ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zó verschrikkelijk moe was.

David kwam terug uit Tsjechie, had een goed gesprek gehad met Jonathan en begon iets van inzicht te krijgen in wat zijn verslaving met mij doet.
Hij beloofde me opnieuw dat hij eerlijk zou zijn. Nou dat heb ik geweten.
Op dingen die ik vroeg kwamen antwoorden die ik nooit eerder had gehoord.
Eerlijke antwoorden? Ik denk het wel, hoewel het nog een lange tijd zal duren voor ik ècht geloof dat wat David zegt ook waarheid is. Maar het leek wel eerlijk.
Makkelijk?
Nee, want het bleek dat hij tot dan toe nog steeds loog over bepaalde zaken.

Zo bleek hij, in tegenstelling tot wat hij eerder beweerde, toch zelf meerdere malen geprobeerd te hebben om contact te leggen met andere vrouwen via een datingsite.

Maar ik wilde hem ook wat laten zien.
Vlak voor hij weg ging had ik een profiel aangemaakt met zijn profielnaam van toen, met zijn foto.
Aangezien David mij niets wilde vertellen over hoe zo'n datingsite werkt (en we hebben het hier niet over lexa) ben ik zelf maar op onderzoek uitgegaan.
De vrouw waar David zo gek op was, laten we haar Batseba noemen ;), was snel gevonden.
Ze is zo verschrikkelijk mooi!! En niet achter in de dertig, zoals David beweerde, maar half in de 20...
Ik zocht naar bewijs dat hij wel degelijk met haar had afgesproken. Dus ben ik contact met haar gaan leggen. Maar wat ik ook probeerde, wat voor insinuaties of ronduit openlijke uitnodigingen ik ook deed, ze kwam met weinig seksueels terug. En voor een ontmoeting was ze wel in, graag zelfs, maar voorlopig niet, want ze had het te druk op haar werk.

Na 3 dagen heb ik het account weer verwijderd. Ik had mijn antwoorden.
Ik liet David de conversatie tussen Batseba en mij lezen en vroeg hem of dat altijd zo ging, of dat het na 3 maanden wèl spannender werd. Maar hij moest bekennen dat hij in een luchtbel had geleefd. Zo waren de gesprekken inderdaad gegaan. David gaf (en betaalde) en Batseba las, lachte en cashte.

Wat een verdriet, ik heb zoveel mannen gezien op die site waarmee ik bijna medelijden kreeg. (en met hun vrouwen) Het is echt een miljoenen zwendel.
Ondertussen weet ik dat Batseba hoogstwaarschijnlijk niet echt bestaat. Dat zij een gefotoshopt verzinsel is, gecreëerd door een slimme zakenman of - vrouw. Dat verklaarde waarom de foto die 'ze' me stuurde van haar ontblote bovenlijf niet correspondeerde met haar profielfoto. (Werkelijk!!! Zien mannen dat dan echt niet????!!!)

David heeft een flink aantal gesprekken gehad deze week, met vrienden, met zijn mentor van Pure Desire, en voor het eerst in heel veel jaren zie ik emoties komen. Zie ik een heel klein beetje gevoel komen.

Mijn vriendin waarschuwde me al. Zijn er nog wel strohalmpjes waar je je aan vast kan grijpen? Ik moet zeggen dat ik er nog 1 gevonden heb. En met al mijn kracht houd ik me daaraan vast. Ik wil niet loslaten, want dan weet ik niet wat er gaat gebeuren en het is zo moeilijk om op te geven.
Toch merk ik dat mijn lichaam beetje bij beetje opgeeft.
Ik ben alleen nog maar moe

1 strootje, zal het voldoende zijn? Zal er nu echt een verandering komen?

1 strootje

maandag 27 mei 2013

een verhaaltje

Eind oktober is mijn huis ingestort. 
Eén grote ravage, overal brokstukken.
Geen dak meer boven mijn hoofd en alle waardevolle, persoonlijke dingen liggen bedolven onder het puin en ik weet niet of ze nog heel zijn.
 
Vijf weken geleden kwam ik erachter wat de oorzaak is van de instorting.
Het blijkt dat de fundering van hele slechte kwaliteit was. De verhouding van het beton was niet goed en er bleek een ernstige vorm van betonrot te zijn.
Ik realiseer me dat ik in het verleden weleens trillingen voelde en er ontstonden geregeld scheuren in de muren. Ik vroeg wel eens om een onderzoek. Maar er werd mij steeds gezegd dat er niets aan de hand was. De scheuren werden weg geplamuurd en ik werd gerustgesteld.
En nu zit ik dus tussen het puin en de brokstukken van mijn huis en zie dat er van de fundering weinig meer over is. Bijna geheel vergaan, gaten erin en niet voldoende draagvlak voor een huis. (dat bleek)
 
En nu?
 
Nu wil hij het huis weer opbouwen, alleen niet op de manier waarop ik dat wil.
 
Ik kwam er vorige week achter dat er weer dezelfde kwaliteit beton wordt gebruikt, weer dat verkeerde mengsel, niet lang genoeg uitgehard...
En hij wil de brokstukken gebruiken om de muren op te bouwen. Gewoon, veel cement ertussen en een laagje plamuur erover. Dan zie je er niets meer van.
Maar in zo'n huis durf ik niet meer te wonen. Want dat fundament gaat ook inzakken en dan houdt het cement en de plamuur de boel niet bij elkaar en dan stort het huis opnieuw in.
 
Wat ik wil is een stevig betrouwbaar fundament, van goede kwaliteit. En het huis opbouwen vanaf het begin.
Sommige pilaren kunnen hergebruikt worden, móéten ook in ons huis komen.
Het puin van het kapotte huis moet worden opgeruimd, weggegooid.
Misschien vinden we nog waardevolle, persoonlijke, belangrijke items. Deze zouden we kunnen gebruiken voor de herinrichting.
 
Wordt dit makkelijk?
Nee, het zal veel intensiever, duurder, moeilijker zijn. Èn veel langer duren.
 
Maar dàt is het enige huis waar ik nog in wil wonen.


zaterdag 25 mei 2013

Een weekend alleen

Donderdag avond is David met zijn vriend Jonathan vertrokken naar het buitenland; een mannenweekend.
Ik ben er blij om.
Even een paar dagen redelijke rust. Ik hoef niet na te denken wat hij allemaal zegt, of het waar is wat hij zegt, of hij geen dingen achterhoudt...
Het is zo onoverzichtelijk allemaal.
Op een gegeven moment is er dan een betrekkelijke rust in ons samenzijn en dan praten we weer over koetjes en kalfjes en even niet over die stomme verslaving. En dan voelt het bijna als goed. Dan voel ik me ook weer gekoesterd en kruip in in zijn armen en omdat ik me dan veilig voel ga ik weer vragen stellen. En dan binnen een paar minuten is alles weer kapot, want dan gaat David liegen en ben ik weer boos, gekwetst, verwond....
Van de week dacht ik: Waarom doe ik dat nou? Ik weet t niet.

Jonathan is een geweldige vriend. Iemand die man en paard noemt. Die iemand een spiegel voor kan houden, confronterend en niet kinderachtig of verzachtend is.
Donderdag ochtend heb ik Jonathan gebeld en alles verteld. Jonathan wist al wat van een eerdere crisis en stond er niet echt van te kijken.

Ik heb Jonathan gevraagd om te proberen bij Davids hart te komen, dit weekend.
David zegt dat hij al een half jaar vrij is van porno en seksuele fantasieën en handelingen buiten mij om. Maar ik zie aan zijn gedrag dat hij er nog zo verschrikkelijk vast in zit.
Hij voelt gewoon niets. Hij zegt dat het hem spijt, dat hij wil veranderen, dat hij vecht om mij terug te krijgen, maar hij voelt geen pijn, hij voelt geen berouw, hij ervaart geen verlies. Zijn woorden zijn leeg.
Het beroerde, en zo herkenbare in een verslaving, is dat David dit zelf niet ziet. Hij ziet zijn handelen (ik ga niet vreemd, kijk geen porno, heb nu wel aandacht voor jou), maar de rest kan hij niet bij, dus dat ziet hij niet. Dat verklaart ook de leugens, geen besef van schuld, een totaal afgestompt geweten, er helemaal niet meer bij kunnen komen.

Vannacht werd het me duidelijk: Ik moest denken aan een gekookt ei, met zo'n keiharde schil. Die heb je wel eens, die tik je op je bord en dan gebeurt er niets, je bent zelfs even bang dat je bord breekt.
Zo'n hard pantser heeft David om zich heen. En dat pantser zal gebroken moeten worden zodat hij kan gaan pellen en langzamerhand zijn hart terug kan vinden. Dat hij weer kan gaan voelen.... En ik denk dat hij dan pas echt kan gaan vechten tegen zijn verslaving.

Naast dat ik dit weekend heerlijk ga genieten van mijn nieuwe boek, ga ik ook bidden dat het pantser van David flinke barsten gaat opleveren dit weekend.


donderdag 23 mei 2013

Kennismaking

Ik zal maar beginnen om me voor te stellen.

Ik ben 40+, heb 3 tienermeiden en werk in de zorg.
Ik ben 24 jaar getrouwd met David.
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter ontdekte ik dat David prostituees had bezocht.
Ik weet nog dat ik huilend op mijn knieën zat tegen de verwarming van de keuken, mij afvragend wat ik zou doen. Blijven of weggaan.
Ik ben gebleven. Ik durfde niet weg met een peuter en een baby op komst en David beloofde me dat het een enorme, maar eenmalige fout was geweest.
Onze dochter werd geboren en het leven kabbelde door.
Het vertrouwen herstelde, onze derde dochter werd geboren.
Internet ontwikkelde zich en daarmee ook enorme mogelijkheden, hoewel we in die tijd nog met de telefoon inbelden op het web.
Toen kwam het moment dat ik een telefoonrekening onder ogen kreeg van meer dan €500,= . Na opvraag van de specificatie bleek het te gaan om chat- en pornosites. Tijdens mijn avonddiensten vermaakte David zich met het bekijken van en fantaseren met andere vrouwen via foto's en webcam. Het laat zich raden dat hier ook wat handwerk bij te pas kwam.
Ruzies volgden, daarna gesprekken, spijtbetuigingen, verontschuldigingen en uiteindelijk vergeving. En langzamerhand kabbelde het leven weer door.
In 2009 kwam er weer zo'n hoge telefoonrekening, nu voor de mobiel. Op de specificatie bleek dat David enorm veel smste met een bepaald nummer. Ik belde het nummer en vroeg met wie ik het genoegen had. Ik vertelde haar dat ik me verbaasde over de hoeveelheid smsjes tussen haar en David. Zij zei: 'Dan zal hij meer behoefte hebben aan mij dan aan jou'.
Ik heb de hoorn erop gegooid, was verbijsterd.
En weer volgden ruzies, gesprekken, spijt, enz. enz.
Ik eiste inzicht in de smsjes, maar die waren al gewist. Ik eiste uitleg en beschrijvingen van de smsjes. Volgens David was het allemaal onschuldig. Gewoon over koetjes en kalfjes. Maar als ze gewoon een vriendin was, waarom vertelde hij dan nooit over haar. Het werd allemaal steeds vager en onduidelijker. Ik kon de vinger er niet meer op leggen en raakte de draad kwijt. Ik kreeg een burn-out, mede omdat er op het werk spanningen waren en ik was zo gericht op mijn eigen herstel dat ik geen zicht meer had op David.
Maar na een jaar waren de scherpe kanten eraf, was ik weer aan het werk, was het herstel weer ingezet. Het leven begon weer te kabbelen.
In april 2012 waren we een weekendje samen weg en ik voelde me weer helemaal goed. Ik zei David terwijl we langs het strand liepen: 'Ik denk dat ik er weer helemaal ben. Ik voel me weer goed, heb weer vertrouwen in onze toekomst samen en ben weer gelukkig.' En wat was ik blij dat David dat beaamde.
Maar in oktober kwam ik erachter dat hij toen al dik in de wereld van de seksdates zat.
De put waar ik toen in tuimelde is niet te beschrijven. Ik heb mijn trouwring afgedaan, mijn meisjesnaam aangenomen en was aan het bedenken hoe nu verder.
Op al mijn vragen kreeg ik geen of ontwijkende antwoorden.
Toen heb ik David gezegd dat ik op die en die datum alles, maar dan ook alles van hem wilde weten. Die dag kwam en er ging een beerput open. 24 jaar huwelijk bleek een aaneenschakeling te zijn van porno, masturbatie, prostituees, webcams, telefoonseks, en uiteindelijk een seksdatingsite. En die onschuldige smsjes? Dat bleek een buitenechtelijke relatie met pornografische smsjes en seksafspraakjes.

En nu... sinds oktober weten we dat seksverslaving echt bestaat. Ben ik erachter dat er heel veel wetenschappelijke studies over zijn. Maar weet ik ook dat er zoveel meer vrouwen worstelen met deze vreselijke verslaving van hun man.

Ik leef nu bij de dag, onderga een achtbaan aan emoties, alles giert door mijn lijf. Maar er komt een dag dat ik hier vanuit rust op terug kan kijken. Dat het leven weer kabbelt.

Dit blog is natuurlijk veel te lang. Ik zal beloven de volgende veel korter te maken.

Bedankt voor het lezen

Achinoam