strohalm staat nog overeind

Afgelopen vrijdag hebben we de uitslag gekregen van de HIV/Hep test.
Wat een geluk dat die negatief was.
Het ruimt tenminste weer wat onzekerheid op. Dààr hoef ik me tenminste geen zorgen meer over te maken.

Vrijdag hebben we ook een gezamenlijk gesprek bij de therapeut van David gehad.
Er is de afgelopen tijd zo enorm veel gebeurd dat ik dit graag wilde bespreken.
De afspraak was dat ik 1 x per 4 keer meega, maar nu had er maar 1 keer tussen gezeten.
Toch was het goed dat ik mee ben gegaan.
We hebben het uitgebreid gehad over wat het mooie praten van David met mij doet. En laten we eerlijk zijn, ik heb 25 jaar lang zijn mooie verhalen geloofd. Hij wist het allemaal zo duidelijk en overtuigend te brengen. En ik trapte erin.
Nu merk ik dat als een verhaal of een verklaring aan de lange kant is, dat ik hem afkap.  Ik merk dan dat ik onrustig wordt. Dan zeg ik: David, dit is een mooi verhaal... Doe maar niet...
Misschien is het struisvogelpolitiek, ik hoef er dan niet over na te denken. Maar het maakt me tenminste wel rustig. Daar dan maar voor kiezen op dit moment.

Zaterdag naar een vriendin geweest. Zij vond dat ik maar eens wat leuks voor mezelf moest doen, dus we zijn samen de stad in geweest. Leuk! Heerlijk geluncht, geshopt en behalve over mijn huwelijk ook over hele gewone dingen gepraat, waar vriendinnen over praten. Bij haar gegeten en pas 's avonds om 10.00 was ik weer thuis. Maar een fijne dag gehad!

Zondag zei nog iemand tegen me dat ik maar eens moet kijken wat ik voor mezelf nodig heb. Ik vind dat zo lastig...
Ik zei al: een paar dagen in mijn bed, onder mijn dekbed en helemaal niets doen.... Maar toen werd ik via een site gewezen op een retraite centrum, hier niet ver vandaan. Dat lijkt me wel wat... Ga ik over nadenken. Al is het voor 3 dagen... Gewoon even helemaal niets!!
Zondagavond merkte ik dat ik weer veel aan het surfen was over seksverslaving. Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik vanmorgen bedacht dat dat copingsgedrag is. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik te dicht bij mijn gevoel kom... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen. Dit keer was het het gesprek van die middag. Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel blijven, niet blijven, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als je uit elkaar gaat, wat is dan het ergste dat je kan gebeuren, waarom durf ik niet weg? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven. Dan dus maar het gevoel van onbehagen weg gaan 'werken'.  Ik moet eraan denken dat ik dat meeneem in mijn therapie, volgende week...

Langzamerhand begin ik heel voorzichtig verandering te zien bij David. Laatst gaf hij gewoon eerlijk toe dat hij vergeten was onze dochter naar sport te sturen. Voor David is dat een overwinning, want meestal gaat hij allerlei excuses/redenen verzinnen waarom hij iets niet gedaan heeft. Maar nu gaf hij gewoon toe dat hij het vergeten was.
Dat zijn kleine lichtpuntjes.

Ik heb het stohalmpje nog vast, het is (nog) niet gebroken