Kiezen

De afgelopen weken zijn wat weggegleden.
Ik merkte dat ik na het weekend dat David naar Tsjechie is geweest, steeds depressiever werd. Wat ik in het vorige blog al schreef: het liefst zou ik de hele dag in bed liggen onder een dekbed... Dat heb ik ondertussen geregeld. Over 2 weken ga ik 4 dagen in de caravan van een vriendin, helemaal niets doen! Geen internet, een paar boeken mee, pen en papier en mijn bijbel. Meer niet.

Vorige week mijn eerste bezoek aan mijn therapeute gebracht. Maar mijn hoofd zit zo vol dat ik me er weinig van kan herinneren. Toch beter aantekeningen maken de volgende keer. Dan kan ik het nog eens terugkijken. Als huiswerk kreeg ik mee dat ik een brief aan David moest schrijven. Dat heb ik vanmorgen gedaan. Deze zal as maandag wel besproken worden tijdens mijn volgende afspraak.

Uiteindelijk ben ik met mijn depressieve gevoelens maar naar mijn huisarts geweest. In overleg met hem toch besloten om voor een paar maanden een anti-depressievum te gaan gebruiken.
Ik hoop op die manier een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Ik hoop met deze medicatie een opstapje te kunnen krijgen om actie te gaan ondernemen.
Nou, dat heb ik geweten... De bijverschijnselen zorgen ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Ik ga er maar vanuit dat het tijdelijk is.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moest maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken.

In november heb ik ervoor gekozen om (weer) voor ons huwelijk te gaan vechten. Maar toen kwamen steeds weer die leugens waardoor ik in april alweer twijfelde. Maar ook toen koos ik ervoor te blijven en me in te zetten voor het herstel. Maar ook toen kwamen er weer leugens en werd ik steeds depressiever en twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil.

Vanmorgen heb ik uiteindelijk de beslissing genomen om te blijven onder voorwaarden. Ik wil een plan maken met meetbare doelen, zodat we beiden kunnen zien of het lukt om ons huwelijk weer op te bouwen. Meetbare doelen waar zowel David als ik aan kunnen werken.
Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was.
Duidelijke afspraken, duidelijke doelen.

strohalm staat nog overeind

Afgelopen vrijdag hebben we de uitslag gekregen van de HIV/Hep test.
Wat een geluk dat die negatief was.
Het ruimt tenminste weer wat onzekerheid op. Dààr hoef ik me tenminste geen zorgen meer over te maken.

Vrijdag hebben we ook een gezamenlijk gesprek bij de therapeut van David gehad.
Er is de afgelopen tijd zo enorm veel gebeurd dat ik dit graag wilde bespreken.
De afspraak was dat ik 1 x per 4 keer meega, maar nu had er maar 1 keer tussen gezeten.
Toch was het goed dat ik mee ben gegaan.
We hebben het uitgebreid gehad over wat het mooie praten van David met mij doet. En laten we eerlijk zijn, ik heb 25 jaar lang zijn mooie verhalen geloofd. Hij wist het allemaal zo duidelijk en overtuigend te brengen. En ik trapte erin.
Nu merk ik dat als een verhaal of een verklaring aan de lange kant is, dat ik hem afkap.  Ik merk dan dat ik onrustig wordt. Dan zeg ik: David, dit is een mooi verhaal... Doe maar niet...
Misschien is het struisvogelpolitiek, ik hoef er dan niet over na te denken. Maar het maakt me tenminste wel rustig. Daar dan maar voor kiezen op dit moment.

Zaterdag naar een vriendin geweest. Zij vond dat ik maar eens wat leuks voor mezelf moest doen, dus we zijn samen de stad in geweest. Leuk! Heerlijk geluncht, geshopt en behalve over mijn huwelijk ook over hele gewone dingen gepraat, waar vriendinnen over praten. Bij haar gegeten en pas 's avonds om 10.00 was ik weer thuis. Maar een fijne dag gehad!

Zondag zei nog iemand tegen me dat ik maar eens moet kijken wat ik voor mezelf nodig heb. Ik vind dat zo lastig...
Ik zei al: een paar dagen in mijn bed, onder mijn dekbed en helemaal niets doen.... Maar toen werd ik via een site gewezen op een retraite centrum, hier niet ver vandaan. Dat lijkt me wel wat... Ga ik over nadenken. Al is het voor 3 dagen... Gewoon even helemaal niets!!
Zondagavond merkte ik dat ik weer veel aan het surfen was over seksverslaving. Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik vanmorgen bedacht dat dat copingsgedrag is. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik te dicht bij mijn gevoel kom... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen. Dit keer was het het gesprek van die middag. Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel blijven, niet blijven, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als je uit elkaar gaat, wat is dan het ergste dat je kan gebeuren, waarom durf ik niet weg? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven. Dan dus maar het gevoel van onbehagen weg gaan 'werken'.  Ik moet eraan denken dat ik dat meeneem in mijn therapie, volgende week...

Langzamerhand begin ik heel voorzichtig verandering te zien bij David. Laatst gaf hij gewoon eerlijk toe dat hij vergeten was onze dochter naar sport te sturen. Voor David is dat een overwinning, want meestal gaat hij allerlei excuses/redenen verzinnen waarom hij iets niet gedaan heeft. Maar nu gaf hij gewoon toe dat hij het vergeten was.
Dat zijn kleine lichtpuntjes.

Ik heb het stohalmpje nog vast, het is (nog) niet gebroken