Achtbaan

De afgelopen 5 dagen gaan als een achtbaan vol emoties voorbij.
En ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zó verschrikkelijk moe was.

David kwam terug uit Tsjechie, had een goed gesprek gehad met Jonathan en begon iets van inzicht te krijgen in wat zijn verslaving met mij doet.
Hij beloofde me opnieuw dat hij eerlijk zou zijn. Nou dat heb ik geweten.
Op dingen die ik vroeg kwamen antwoorden die ik nooit eerder had gehoord.
Eerlijke antwoorden? Ik denk het wel, hoewel het nog een lange tijd zal duren voor ik ècht geloof dat wat David zegt ook waarheid is. Maar het leek wel eerlijk.
Makkelijk?
Nee, want het bleek dat hij tot dan toe nog steeds loog over bepaalde zaken.

Zo bleek hij, in tegenstelling tot wat hij eerder beweerde, toch zelf meerdere malen geprobeerd te hebben om contact te leggen met andere vrouwen via een datingsite.

Maar ik wilde hem ook wat laten zien.
Vlak voor hij weg ging had ik een profiel aangemaakt met zijn profielnaam van toen, met zijn foto.
Aangezien David mij niets wilde vertellen over hoe zo'n datingsite werkt (en we hebben het hier niet over lexa) ben ik zelf maar op onderzoek uitgegaan.
De vrouw waar David zo gek op was, laten we haar Batseba noemen ;), was snel gevonden.
Ze is zo verschrikkelijk mooi!! En niet achter in de dertig, zoals David beweerde, maar half in de 20...
Ik zocht naar bewijs dat hij wel degelijk met haar had afgesproken. Dus ben ik contact met haar gaan leggen. Maar wat ik ook probeerde, wat voor insinuaties of ronduit openlijke uitnodigingen ik ook deed, ze kwam met weinig seksueels terug. En voor een ontmoeting was ze wel in, graag zelfs, maar voorlopig niet, want ze had het te druk op haar werk.

Na 3 dagen heb ik het account weer verwijderd. Ik had mijn antwoorden.
Ik liet David de conversatie tussen Batseba en mij lezen en vroeg hem of dat altijd zo ging, of dat het na 3 maanden wèl spannender werd. Maar hij moest bekennen dat hij in een luchtbel had geleefd. Zo waren de gesprekken inderdaad gegaan. David gaf (en betaalde) en Batseba las, lachte en cashte.

Wat een verdriet, ik heb zoveel mannen gezien op die site waarmee ik bijna medelijden kreeg. (en met hun vrouwen) Het is echt een miljoenen zwendel.
Ondertussen weet ik dat Batseba hoogstwaarschijnlijk niet echt bestaat. Dat zij een gefotoshopt verzinsel is, gecreëerd door een slimme zakenman of - vrouw. Dat verklaarde waarom de foto die 'ze' me stuurde van haar ontblote bovenlijf niet correspondeerde met haar profielfoto. (Werkelijk!!! Zien mannen dat dan echt niet????!!!)

David heeft een flink aantal gesprekken gehad deze week, met vrienden, met zijn mentor van Pure Desire, en voor het eerst in heel veel jaren zie ik emoties komen. Zie ik een heel klein beetje gevoel komen.

Mijn vriendin waarschuwde me al. Zijn er nog wel strohalmpjes waar je je aan vast kan grijpen? Ik moet zeggen dat ik er nog 1 gevonden heb. En met al mijn kracht houd ik me daaraan vast. Ik wil niet loslaten, want dan weet ik niet wat er gaat gebeuren en het is zo moeilijk om op te geven.
Toch merk ik dat mijn lichaam beetje bij beetje opgeeft.
Ik ben alleen nog maar moe

1 strootje, zal het voldoende zijn? Zal er nu echt een verandering komen?

1 strootje

een verhaaltje

Eind oktober is mijn huis ingestort. 

Eén grote ravage, overal brokstukken.

Geen dak meer boven mijn hoofd en alle waardevolle, persoonlijke dingen liggen bedolven onder het puin en ik weet niet of ze nog heel zijn.

 

Vijf weken geleden kwam ik erachter wat de oorzaak is van de instorting.

Het blijkt dat de fundering van hele slechte kwaliteit was. De verhouding van het beton was niet goed en er bleek een ernstige vorm van betonrot te zijn.

Ik realiseer me dat ik in het verleden weleens trillingen voelde en er ontstonden geregeld scheuren in de muren. Ik vroeg wel eens om een onderzoek. Maar er werd mij steeds gezegd dat er niets aan de hand was. De scheuren werden weg geplamuurd en ik werd gerustgesteld.
En nu zit ik dus tussen het puin en de brokstukken van mijn huis en zie dat er van de fundering weinig meer over is. Bijna geheel vergaan, gaten erin en niet voldoende draagvlak voor een huis. (dat bleek)

 

En nu?

 

Nu wil hij het huis weer opbouwen, alleen niet op de manier waarop ik dat wil.

 

Ik kwam er vorige week achter dat er weer dezelfde kwaliteit beton wordt gebruikt, weer dat verkeerde mengsel, niet lang genoeg uitgehard...

En hij wil de brokstukken gebruiken om de muren op te bouwen. Gewoon, veel cement ertussen en een laagje plamuur erover. Dan zie je er niets meer van.

Maar in zo'n huis durf ik niet meer te wonen. Want dat fundament gaat ook inzakken en dan houdt het cement en de plamuur de boel niet bij elkaar en dan stort het huis opnieuw in.

 

Wat ik wil is een stevig betrouwbaar fundament, van goede kwaliteit. En het huis opbouwen vanaf het begin.

Sommige pilaren kunnen hergebruikt worden, móéten ook in ons huis komen.

Het puin van het kapotte huis moet worden opgeruimd, weggegooid.

Misschien vinden we nog waardevolle, persoonlijke, belangrijke items. Deze zouden we kunnen gebruiken voor de herinrichting.

 

Wordt dit makkelijk?

Nee, het zal veel intensiever, duurder, moeilijker zijn. Èn veel langer duren.

 

Maar dàt is het enige huis waar ik nog in wil wonen.

Een weekend alleen

Donderdag avond is David met zijn vriend Jonathan vertrokken naar het buitenland; een mannenweekend.
Ik ben er blij om.
Even een paar dagen redelijke rust. Ik hoef niet na te denken wat hij allemaal zegt, of het waar is wat hij zegt, of hij geen dingen achterhoudt...
Het is zo onoverzichtelijk allemaal.
Op een gegeven moment is er dan een betrekkelijke rust in ons samenzijn en dan praten we weer over koetjes en kalfjes en even niet over die stomme verslaving. En dan voelt het bijna als goed. Dan voel ik me ook weer gekoesterd en kruip in in zijn armen en omdat ik me dan veilig voel ga ik weer vragen stellen. En dan binnen een paar minuten is alles weer kapot, want dan gaat David liegen en ben ik weer boos, gekwetst, verwond....
Van de week dacht ik: Waarom doe ik dat nou? Ik weet t niet.

Jonathan is een geweldige vriend. Iemand die man en paard noemt. Die iemand een spiegel voor kan houden, confronterend en niet kinderachtig of verzachtend is.
Donderdag ochtend heb ik Jonathan gebeld en alles verteld. Jonathan wist al wat van een eerdere crisis en stond er niet echt van te kijken.

Ik heb Jonathan gevraagd om te proberen bij Davids hart te komen, dit weekend.
David zegt dat hij al een half jaar vrij is van porno en seksuele fantasieën en handelingen buiten mij om. Maar ik zie aan zijn gedrag dat hij er nog zo verschrikkelijk vast in zit.
Hij voelt gewoon niets. Hij zegt dat het hem spijt, dat hij wil veranderen, dat hij vecht om mij terug te krijgen, maar hij voelt geen pijn, hij voelt geen berouw, hij ervaart geen verlies. Zijn woorden zijn leeg.
Het beroerde, en zo herkenbare in een verslaving, is dat David dit zelf niet ziet. Hij ziet zijn handelen (ik ga niet vreemd, kijk geen porno, heb nu wel aandacht voor jou), maar de rest kan hij niet bij, dus dat ziet hij niet. Dat verklaart ook de leugens, geen besef van schuld, een totaal afgestompt geweten, er helemaal niet meer bij kunnen komen.

Vannacht werd het me duidelijk: Ik moest denken aan een gekookt ei, met zo'n keiharde schil. Die heb je wel eens, die tik je op je bord en dan gebeurt er niets, je bent zelfs even bang dat je bord breekt.
Zo'n hard pantser heeft David om zich heen. En dat pantser zal gebroken moeten worden zodat hij kan gaan pellen en langzamerhand zijn hart terug kan vinden. Dat hij weer kan gaan voelen.... En ik denk dat hij dan pas echt kan gaan vechten tegen zijn verslaving.

Naast dat ik dit weekend heerlijk ga genieten van mijn nieuwe boek, ga ik ook bidden dat het pantser van David flinke barsten gaat opleveren dit weekend.

Kennismaking

Ik zal maar beginnen om me voor te stellen.

Ik ben 40+, heb 3 tienermeiden en werk in de zorg.
Ik ben 24 jaar getrouwd met David.
Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter ontdekte ik dat David prostituees had bezocht.
Ik weet nog dat ik huilend op mijn knieën zat tegen de verwarming van de keuken, mij afvragend wat ik zou doen. Blijven of weggaan.
Ik ben gebleven. Ik durfde niet weg met een peuter en een baby op komst en David beloofde me dat het een enorme, maar eenmalige fout was geweest.
Onze dochter werd geboren en het leven kabbelde door.
Het vertrouwen herstelde, onze derde dochter werd geboren.
Internet ontwikkelde zich en daarmee ook enorme mogelijkheden, hoewel we in die tijd nog met de telefoon inbelden op het web.
Toen kwam het moment dat ik een telefoonrekening onder ogen kreeg van meer dan €500,= . Na opvraag van de specificatie bleek het te gaan om chat- en pornosites. Tijdens mijn avonddiensten vermaakte David zich met het bekijken van en fantaseren met andere vrouwen via foto's en webcam. Het laat zich raden dat hier ook wat handwerk bij te pas kwam.
Ruzies volgden, daarna gesprekken, spijtbetuigingen, verontschuldigingen en uiteindelijk vergeving. En langzamerhand kabbelde het leven weer door.
In 2009 kwam er weer zo'n hoge telefoonrekening, nu voor de mobiel. Op de specificatie bleek dat David enorm veel smste met een bepaald nummer. Ik belde het nummer en vroeg met wie ik het genoegen had. Ik vertelde haar dat ik me verbaasde over de hoeveelheid smsjes tussen haar en David. Zij zei: 'Dan zal hij meer behoefte hebben aan mij dan aan jou'.
Ik heb de hoorn erop gegooid, was verbijsterd.
En weer volgden ruzies, gesprekken, spijt, enz. enz.
Ik eiste inzicht in de smsjes, maar die waren al gewist. Ik eiste uitleg en beschrijvingen van de smsjes. Volgens David was het allemaal onschuldig. Gewoon over koetjes en kalfjes. Maar als ze gewoon een vriendin was, waarom vertelde hij dan nooit over haar. Het werd allemaal steeds vager en onduidelijker. Ik kon de vinger er niet meer op leggen en raakte de draad kwijt. Ik kreeg een burn-out, mede omdat er op het werk spanningen waren en ik was zo gericht op mijn eigen herstel dat ik geen zicht meer had op David.
Maar na een jaar waren de scherpe kanten eraf, was ik weer aan het werk, was het herstel weer ingezet. Het leven begon weer te kabbelen.
In april 2012 waren we een weekendje samen weg en ik voelde me weer helemaal goed. Ik zei David terwijl we langs het strand liepen: 'Ik denk dat ik er weer helemaal ben. Ik voel me weer goed, heb weer vertrouwen in onze toekomst samen en ben weer gelukkig.' En wat was ik blij dat David dat beaamde.
Maar in oktober kwam ik erachter dat hij toen al dik in de wereld van de seksdates zat.
De put waar ik toen in tuimelde is niet te beschrijven. Ik heb mijn trouwring afgedaan, mijn meisjesnaam aangenomen en was aan het bedenken hoe nu verder.
Op al mijn vragen kreeg ik geen of ontwijkende antwoorden.
Toen heb ik David gezegd dat ik op die en die datum alles, maar dan ook alles van hem wilde weten. Die dag kwam en er ging een beerput open. 24 jaar huwelijk bleek een aaneenschakeling te zijn van porno, masturbatie, prostituees, webcams, telefoonseks, en uiteindelijk een seksdatingsite. En die onschuldige smsjes? Dat bleek een buitenechtelijke relatie met pornografische smsjes en seksafspraakjes.

En nu... sinds oktober weten we dat seksverslaving echt bestaat. Ben ik erachter dat er heel veel wetenschappelijke studies over zijn. Maar weet ik ook dat er zoveel meer vrouwen worstelen met deze vreselijke verslaving van hun man.

Ik leef nu bij de dag, onderga een achtbaan aan emoties, alles giert door mijn lijf. Maar er komt een dag dat ik hier vanuit rust op terug kan kijken. Dat het leven weer kabbelt.

Dit blog is natuurlijk veel te lang. Ik zal beloven de volgende veel korter te maken.

Bedankt voor het lezen

Achinoam