Vorige week zondag was het precies een jaar geleden dat ik ontdekte dat David zich weer met andere vrouwen had bezig gehouden.
Die week ervoor had ik al aan hem gevraagd wat we met die dag zouden gaan doen. David vroeg wat ik wilde, maar ik wist het niet.
Nog steeds weet ik niet wat ik met die datum moet. Moet de vlag half stok omdat mijn leven toen zo ongeveer instortte, of hoog in de mast omdat dat het begin was van een nieuwe tijd?
Eigenlijk hebben we er niet meer over gesproken en de dag (een zondag) kwam eraan.
´s Morgens hadden we een doopdienst in een andere plaats. Leuk om een stel vrienden weer te zien en gezellig bij te kletsen.
´s Avonds kregen we vrienden op bezoek en de middag heb ik gebruikt om een cake te bakken en wat te rusten (want dat heb ik toch nog geregeld nodig).
En eigenlijk was die dag toen ineens om......
En eigenlijk heb ik er niets mee gevoeld. Was het gewoon een dag, zonder vlag.
Toen we afgelopen vrijdag bij de therapeut van David waren kwam dat nog ter sprake. 29 mei zou veel meer een dag zijn om te vieren omdat dat de dag was dat David toen ook emotioneel kon breken met zijn verslaving, maar eigenlijk heb ik ook niets met die datum.
Mijn trouwring heb ik nog steeds niet om en ik heb gevraagd of David mijn ring ´nieuw´ wil maken, wil laten bewerken door een goudsmid en mij deze ring op 21 juni 2014, als we 25 jaar getrouwd zijn, opnieuw om mijn vinger wil schuiven omdat we dan voor een nieuw huwelijk gaan.
Ook zou ik dan graag een ´nieuwe trouwfoto´ willen laten maken.
Heel voorzichtig begin ik steeds meer hoop te krijgen op de toekomst, hoewel ik ook nog steeds bang ben dat ik weer geconfronteerd ga worden met die stomme p*rn*grafie. (even de filters omzeilen :))
Blijf bij de dag Achinoam, blijf bij de dag!
zondag 27 oktober 2013
maandag 7 oktober 2013
Weerstaan
Afgelopen vrijdag waren David en ik op een feestje op een (rondvaart)boot. (Tja, ons soort mensen kom je niet tegen op een jacht,... :) )
Aangezien het een personeelsfeest was van het bedrijf waar David soms voor werkt bleef ik een beetje bij hem in de buurt. Ik heb dan even tijd nodig om mijn plekje te vinden en uit te vinden wie wie ook alweer is.
Er zat een vrouw schuin tegenover mij en ik kreeg de kriebels van haar.
Te geblondeerd krullend haar, haar kleding was, in verhouding tot wat de rest aan had, overdone, 12 cm hakken en een net-geen-anorexia-lijf.
David keek een paar keer haar richting uit. Tenminste, ik kon dat niet met zekerheid zeggen, maar het kon zomaar zijn dat hij naar haar keek. Hij keek vast naar haar. Zijn blik werd natuurlijk naar haar toe getrokken...
Op een gegeven moment stelde David voor dat we aan dek gingen kijken. Ik kon het niet laten om enigszins sceptisch te reageren met: 'Als dat je helpt om even niet naar haar te kijken..."
David reageerde verbaasd, hij keek niet naar haar, hij keek uit het raam om de omgeving te bekijken.
We gingen naar boven, keken uit over de Loosdrechtse Plassen, luisterden naar wat de kapitein aan wetenswaardigheden vertelde en genoten van het eten dat werd geserveerd. De bewuste vrouw verdween voor mij naar de achtergrond, zowel letterlijk, want ze was steeds niet dààr waar ik was maar ook uit mijn gedachten.
Een aantal uren later, zo tegen het eind van het feest, kwam David naar me toe en vertelde dat er een vrouw op de boot was waar hij de rillingen van kreeg.
Hij wees haar aan en het bleek dezelfde vrouw te zijn waar ik eerder die dag al de kriebels van kreeg.
Volgens David deed ze overdreven lacherig en flirtte ze met de mannen. Hij was, zo gauw hij met goed fatsoen kon, bij haar groepje weggelopen.
Ik vroeg David of hij vorig jaar ook rillingen van haar zou krijgen of dat hij toen vereerd was door haar aandacht en juist bij haar zou blijven en terug zou flirten.
Hij moest daar even over nadenken. Toen zei hij dat hij ongetwijfeld vorig jaar vereerd zou zijn door haar aandacht, maar dat hij niet wist of hij op haar flirtpogingen in zou gaan.
Nogmaals zei hij dat hij zich zo ongemakkelijk voelde bij haar in de buurt.
Ik was daar zo blij om! En eigenlijk moest ik er ook wel om lachen en kon het niet laten om David te plagen hiermee.
David is echt op de goede weg. Fijn om te weten dat hij nu het onderscheid kan zien in wat goede en slechte aandacht is.
Dit helpt mij zeker om meer vertrouwen in de toekomst te krijgen.
Aangezien het een personeelsfeest was van het bedrijf waar David soms voor werkt bleef ik een beetje bij hem in de buurt. Ik heb dan even tijd nodig om mijn plekje te vinden en uit te vinden wie wie ook alweer is.
Er zat een vrouw schuin tegenover mij en ik kreeg de kriebels van haar.
Te geblondeerd krullend haar, haar kleding was, in verhouding tot wat de rest aan had, overdone, 12 cm hakken en een net-geen-anorexia-lijf.
David keek een paar keer haar richting uit. Tenminste, ik kon dat niet met zekerheid zeggen, maar het kon zomaar zijn dat hij naar haar keek. Hij keek vast naar haar. Zijn blik werd natuurlijk naar haar toe getrokken...
Op een gegeven moment stelde David voor dat we aan dek gingen kijken. Ik kon het niet laten om enigszins sceptisch te reageren met: 'Als dat je helpt om even niet naar haar te kijken..."
David reageerde verbaasd, hij keek niet naar haar, hij keek uit het raam om de omgeving te bekijken.
We gingen naar boven, keken uit over de Loosdrechtse Plassen, luisterden naar wat de kapitein aan wetenswaardigheden vertelde en genoten van het eten dat werd geserveerd. De bewuste vrouw verdween voor mij naar de achtergrond, zowel letterlijk, want ze was steeds niet dààr waar ik was maar ook uit mijn gedachten.
Een aantal uren later, zo tegen het eind van het feest, kwam David naar me toe en vertelde dat er een vrouw op de boot was waar hij de rillingen van kreeg.
Hij wees haar aan en het bleek dezelfde vrouw te zijn waar ik eerder die dag al de kriebels van kreeg.
Volgens David deed ze overdreven lacherig en flirtte ze met de mannen. Hij was, zo gauw hij met goed fatsoen kon, bij haar groepje weggelopen.
Ik vroeg David of hij vorig jaar ook rillingen van haar zou krijgen of dat hij toen vereerd was door haar aandacht en juist bij haar zou blijven en terug zou flirten.
Hij moest daar even over nadenken. Toen zei hij dat hij ongetwijfeld vorig jaar vereerd zou zijn door haar aandacht, maar dat hij niet wist of hij op haar flirtpogingen in zou gaan.
Nogmaals zei hij dat hij zich zo ongemakkelijk voelde bij haar in de buurt.
Ik was daar zo blij om! En eigenlijk moest ik er ook wel om lachen en kon het niet laten om David te plagen hiermee.
David is echt op de goede weg. Fijn om te weten dat hij nu het onderscheid kan zien in wat goede en slechte aandacht is.
Dit helpt mij zeker om meer vertrouwen in de toekomst te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)