zaterdag 25 mei 2013

Een weekend alleen

Donderdag avond is David met zijn vriend Jonathan vertrokken naar het buitenland; een mannenweekend.
Ik ben er blij om.
Even een paar dagen redelijke rust. Ik hoef niet na te denken wat hij allemaal zegt, of het waar is wat hij zegt, of hij geen dingen achterhoudt...
Het is zo onoverzichtelijk allemaal.
Op een gegeven moment is er dan een betrekkelijke rust in ons samenzijn en dan praten we weer over koetjes en kalfjes en even niet over die stomme verslaving. En dan voelt het bijna als goed. Dan voel ik me ook weer gekoesterd en kruip in in zijn armen en omdat ik me dan veilig voel ga ik weer vragen stellen. En dan binnen een paar minuten is alles weer kapot, want dan gaat David liegen en ben ik weer boos, gekwetst, verwond....
Van de week dacht ik: Waarom doe ik dat nou? Ik weet t niet.

Jonathan is een geweldige vriend. Iemand die man en paard noemt. Die iemand een spiegel voor kan houden, confronterend en niet kinderachtig of verzachtend is.
Donderdag ochtend heb ik Jonathan gebeld en alles verteld. Jonathan wist al wat van een eerdere crisis en stond er niet echt van te kijken.

Ik heb Jonathan gevraagd om te proberen bij Davids hart te komen, dit weekend.
David zegt dat hij al een half jaar vrij is van porno en seksuele fantasieën en handelingen buiten mij om. Maar ik zie aan zijn gedrag dat hij er nog zo verschrikkelijk vast in zit.
Hij voelt gewoon niets. Hij zegt dat het hem spijt, dat hij wil veranderen, dat hij vecht om mij terug te krijgen, maar hij voelt geen pijn, hij voelt geen berouw, hij ervaart geen verlies. Zijn woorden zijn leeg.
Het beroerde, en zo herkenbare in een verslaving, is dat David dit zelf niet ziet. Hij ziet zijn handelen (ik ga niet vreemd, kijk geen porno, heb nu wel aandacht voor jou), maar de rest kan hij niet bij, dus dat ziet hij niet. Dat verklaart ook de leugens, geen besef van schuld, een totaal afgestompt geweten, er helemaal niet meer bij kunnen komen.

Vannacht werd het me duidelijk: Ik moest denken aan een gekookt ei, met zo'n keiharde schil. Die heb je wel eens, die tik je op je bord en dan gebeurt er niets, je bent zelfs even bang dat je bord breekt.
Zo'n hard pantser heeft David om zich heen. En dat pantser zal gebroken moeten worden zodat hij kan gaan pellen en langzamerhand zijn hart terug kan vinden. Dat hij weer kan gaan voelen.... En ik denk dat hij dan pas echt kan gaan vechten tegen zijn verslaving.

Naast dat ik dit weekend heerlijk ga genieten van mijn nieuwe boek, ga ik ook bidden dat het pantser van David flinke barsten gaat opleveren dit weekend.


4 opmerkingen:

  1. Ik vind het erg moedig van je dat je hier over schrijft. Zoveel pijn. Zoveel verminking, als ik dat woord mag gebruiken. Zoveel trouw ook, bij jou. Heel veel gebed is er nodig voor zulke mensen, en misschien ook andere hulp, misschien moet er iets gebeuren dat hem open breekt.
    Vraag mensen om mee te bidden, vraag het in een kerk, voor hem en alle anderen zoals hij, dat die keiharde schil wordt opengebroken door een Licht dat zo waarachtig Liefde is, dat alles er voor breekt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heb ik voor vanavond gedaan, vanavond wordt een gebedsavond.
      Dank voor je gebed

      Verwijderen
  2. Ik neem aan dat je deze site kent? http://www.kostbaarvaatwerk.nl/
    Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Jedidja, Ja die site ken ik, daar ben ik ook actief op t forum :)
    Dank je wel

    BeantwoordenVerwijderen